* คนเดียวในห้องแต่งตัวกับเขา

“สวัสดี มอง เอลูอิส…”

น้ำเสียงของเขาต่ำทุ้มราวกับเสียงคำรามในลำคอที่นุ่มนวลเหมือนกำมะหยี่ มันเลื้อยเรื่อยผ่านความมืดมิด เข้ามาพันรอบกระดูกสันหลังของฉันราวกับสิ่งมีชีวิต

ท้องของฉันราวกับร่วงหล่นไปกองอยู่กับพื้น

เดเมียน

แน่นอนอยู่แล้วว่าเป็นเขา

ก็ทำไมเขาจะไม่โผล่มาที่นี่ล่ะ ในมุมส่วนตัวเพียงแห่งเ...